64
غزل شمارهٔ ۲۱۸
ز کفر زلفت ایمان می توان یافت
ز لعلت آب حیوان می توان یافت
قدت را رشک طوبی می توان گفت
رخت را باغ رضوان می توان یافت
ز نقشت صورت جان می توان بست
ز لعلت جوهر جان می توان یافت
بگاه جلوه برطرف گلستان
ترا سرو خرامان می توان یافت
در آن مجمع که خلوتگاه خوبیست
ترا شمع شبستان می توان یافت
بزیر سایهٔ زلف سیاهت
بشب خورشید رخشان می توان یافت
ز زلفت گرچه کافر می توان شد
زعکس رویت ایمان می توان یافت
بهر موئی از آن زلف پریشان
دل جمعی پریشان می توان یافت
از آن با درد می سازم که دل را
هم از درد تو درمان می توان یافت
برو خواجو صبوری کن که از صبر
دوای درد هجران می توان یافت