زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست

تا خیال لب و دندان تو در چشم منست

پیش لؤلؤی سرشکم ز حیا آب شود

عاقل آنست که منکر نشود مجنون را

خون شد از رشک خطت نافهٔ آهوی ختا

عقل را کنه جمالت متصور نشود

می پرستان اگر از جام صبوحی مستند

تا جدا مانده ام از روی تو هرگز گفتی

رحمتی کن که ز شور شکرت خواجو را