دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست

خطش نبات و پستهٔ شکرشکن شکر

زلف سیاه سرکش هندوش داده عرض

از دیده محو کرد مرا هر چه هست و نیست

در بست راه عقل چو آن بت قبا گشود

در مشگ می فکند بفندق شکنج و تاب

پر کرد جامی از می گلگون و درکشید

گفتم زکوة لعل درافشان نمی دهی

گفتم ز پیش تیر تو خواجو کجا جهد