خاک شدم در تو را آب رخم چرا بری

از سر غیرت هوا چشم ز خلق دوختم

وصل تو را به جان و دل می خرم و نمی دهی

گه به زبان مادگان عشوهٔ خوش همی دهی

عشق تو را نواله شد گاه دل و گهی جگر

کیسه هنوز فربه است از تو از آن قوی دلم

گرچه به موضع لبت مفتعلن دوباره شد