به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری

نه منم که خاک راهم ز پی سگان کویت

تو چه سرکشی که خاکم ز جفا به باد دادی

ندهیم تار مویی که میان جان ببندم

دم وصل را نخواهی که رسد به سینهٔ من

دل کشتهٔ من اینجا به خیال توست زنده

به امید تو بسا شب که به روز کردم از غم

کم من گرفتی آخر نبود کم از سلامی

سوی تو شفیع خواهم که برم برای وصلی

چه طمع کنم کنارت که نیرزمت به بوسی

به وفاش کوش خاقانی اگرچه درنگیرد