66
غزل شمارهٔ ۱۶۸
آنچه عشق دوست با من می کند
والله ار دشمن به دشمن می کند
خرمن ایام من با داغ اوست
او به آتش قصد خرمن می کند
این دل سرگشته همچون لولیان
باز دیگر جای مسکن می کند
همچو مرغی از بر من می پرد
نزد بدعهدی نشیمن می کند
می برد با گرگ در صحرا گله
با شبان در خانه شیون می کند
پیش من از عشق بر سر می زند
در پی اندر پی، پی من می کند
آه از این دل کز سر گردن کشی
خود خاقانی به گردن می کند