69
شمارهٔ ۲۰۶
هر کجا از خجندیان صدری است
ز آتش فکرت آب می چکدش
خاصه صدر الهدی جلال الدین
کز سخن در ناب می چکدش
آتش موسی آیدش ز ضمیر
و آب خضر از خطاب می چکدش
فکر و نطقش چو نکهت لب دوست
ز آتش تر گلاب می چکدش
مار زرینش نوش مهره دهد
چون عبیر از لعاب می چکدش
حاسدش آسیاست کز دامن
آب چون آسیاب می چکدش
آسمانی است کز گریبان آب
بر زمین خراب می چکدش
به لسانش نگر که چون بلسان
روغن دیر یاب می چکدش
خور ز رشک کفش به تب لرزه است
که خوی تب ز تاب می چکدش
شب رخ چرخ پر خوی است مگر
که آن خوی از افتاب می چکدش
گفت مدحی مرا که از هر حرف
همه در خوشاب می چکدش
موکب ابر چون به شوره رسد
قطرها بر سراب می چکدش
باد نوروز چون رسد بر گل
شهد تر چون شراب می چکدش
نم شبنم به گل رسد شب ها
هم نمی بر سداب می چکدش
بکر طبعش نقاب هندی داشت
کب حسن از نقاب می چکدش
سبزهٔ سر نهاده عرض دهد
هر نمی کز سحاب می چکدش