کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار

سنبلهٔ چرخ را خرمن شادی بسوخت

چون زر سرخ سپهر سوی ترازو رسید

حلقهٔ سیمین زره چون ز شمر شد پدید

دست خزان در نشاند چاه زنخدان سیب

تا که سرانگشت تاک کرد خزان فندقی

حلقهٔ درج ترنج گشت پر از سیم خام

گرنه خرف شد خریف از چه تلف می کند

خون رزان ریختن وز پی کین خواستن

بر بدن نار ماند از سر تیغش نشان

غژم عقیق یمن کرد برون از دهن

خواجهٔ چارم بلاد، خسرو هفتم زمین

ملک جهان را نظام، دین هدی را قوام

سخرهٔ او افتاب سغبهٔ او مشتری

نوک سر کلک او قبلهٔ در عدن

گشت بساط ثناش مرکز عودی لباس

بر سر گنج سخاش خامهٔ او اژدهاست

مهره ندیدی که هست مهر عروس ظفر

ای به گه انتقام همچو حسودت مدام

جاه فزای از سپهر نیست وجودت که نیست

همچو مه از آفتاب هست به تو نورمند

نیست ز انصاف تو در همه عالم کنون

هیچ یگانه نزاد چرخ فلک همچو تو

گر چه حسن بد ز طوس صاحب آفاق شد

از هنر و بذل مال، وز کرم و حسن رای

مصری کلکت چو سحر عرضه کند گاه جود

هست تو را ملک و دین تخت و نگین و قلم

عدل تو تا ز اهتمام حامی آفاق شد

هیبت و رای تو را هست رهی و رهین

از اثر عدل تو بر سر و بر پای دید

هست حسود تو را از اثر عدل تو

کرده چنان استوار با دل و جان عهد غم

خصم تو گر نیست دون، هست چنان ای عجب

آتش هیبت چنان شعله زنان در دلش

ابر کفا، از کرم نیست چو تو یک جواد

چون شود از نعت تو این لب من در فشان

نور ضمیر مرا بنده شود افتاب

بندهٔ خاصه توام، شاعر خاص ملک

دادن تشریف تو از پی تعریف شاه

مادح اگر مثل من هست به عالم دگر

بلبل اگر در چمن مدح تو گوید شود

تا که ز دور سپهر هست مدار و مدر

باد چو صبح نخست خصم تو اندک بقا

تا فلک آکنده باد از دل و جان عدوت

از دل و دست تو باد کار فلک را نظام