خراب و مست ز عشق جناب حیدر کن

ز در درآ و شبستان ما منوّر کن

بخوان ترانۀ عشق علی شه ایمان

به چشم و ابروی جانان سپرده ام دل و جان

ببر پیام مرا نزد یار بی کم و کاست

از آن شمایل و الطاف و حسن خوش که تراست

کسی به غیر تو لایق به انما نبود

طمع به نقد وصال تو حد ما نبود

تو خاتم و تو سلیمان و جمله عالم مور

ستارۀ شب هجران نمی فشاند نور

خدا گواست به اندرزشان زنم لبخند

چو شاهدان چمن زیردست حسن تواند

اگر زنند چو دیوانگان به سر سنگم

از این مرقّع پشمینه نیک در ننگم

ولی هنوز ز عشقت نخواندم اوراقی

فضول نفس حکایت بسی کند ساقی

توئی به امر خداوند مهتران را مه

لب پیاله ببوس آنگهی به مستان ده

شکایت از تو نمودن مراست امرمحال

حجاب دیدۀ ادراک شد شعاع جمال

بنه به گردن خود حکم نافذ قرآن

پس از ملازمت عیش و عشق مهرویان