تهمتن فرودین نشست بر روی زین

برای تعقیب او، رستم ابر بهار

و یا منوچهر عید به قصد تور خزان

قارن ابر بهار فکند تیر مطر

تهمتن آسمان گرفت در کف کمان

بیژن باد بهار ز هر طرف شد وزان

سرخۀ باد خزان شد ز فرامرز عید

برودت بهمنی گریخت پیران صفت

بهار سیروس وش گرفت ملک جهان

پور سیاووش عید کشید تیغ از نیام

سپس شه نو بهار همچو فریدون گرفت

سپهبدان بهار سرخ گل و نسترن

یکی چو طوس دلیر یکی چو گودرز شیر

سران جیش حمل گشته به بزم اندرون

کرده شقایق ز می جام لبالب سپس

خنده زنان می کشد می به دف و نای و چنگ

محمد (ص) مصطفی سر خدای احد

آن که به یک چشم زد ز چار، حد هفت خط

رفت به کوه حرا سپس به امر خدا

که یا محمد بخوان اقرأ و برگو به خلق

چشم جهان خیره شد ز پرتو بعثتش

وجود او گر نبود نمی شدی دین حق

وجود او گر نبود به ارز نی نشأتین

سر خدا آشکار ز صورت ماه او

تا متوسل نشد به لطف او بوالبشر

نوح نمی زد اگر چنگ به دامان او

حضرت ایوب اگر ز چشمه فیض او

نمی شد هرگز رها حضرت یوسف ز چاه

مسیح تا مسح خود ز خاک راهش نکرد

سزد کنون عاشقان به یاد گیسوی او

آن که شد از معرفت عاشق و شیدای او

اینکه تو گوئی بهشت جایگه مؤمن است

عاشق و شیدای اوست بلبل بی خانمان

طفیل هستی اوست جمله زمین و زمان

رضای او را اگر بخواهی از کردگار

آن که علی ولی است به امر رب جلیل

باب حسین و حسن شیر خدا بوالحسن

آن که به تیغ دو دم چو شیر نر در مصاف

گرفت روز مصاف مرحب و عمر و دغا

ز بیم شمشیر او یهود و گبر و مجوس

واقف اسرار خلق لایق سر احد

معرفت مصطفی اگر بخواهی بخواه

معرفت مرتضی، بجو ز جود رضا

«کمال» مداح توست ای شه کؤن و مکان

لیکن ران ملخ، به سعی مور ضعیف

شها به دین مبین، به حرمت ایزدی

رضای حبل المتین، بجو ز ساقیّ جان