دشمن چه تواند کرد چون دوست بود با من

یعقوب صفت ما را شد دیده بدان روشن

خار غم هجران را از دیده روان بر کن

تا کور شود حاسد تا لال شود دشمن

رو شیشه دعوی را بر سنگ ملامت زن

تا عقل بود در سر تا روح بود در تن

معروف به قلاشی مشهور به می خوردن