من و درد تو آنگه باد مرهم

حدیثم از کم و افزون جز این نیست

به خون ریزم اجازت چیست گفتی

نه بینم هرگز آن روزی که بی دوست

عجب غمخوارفه دارم که هرکس

کمال از خون دل بنوشت فتوی

که کس بابد مرادی از تو بانی