مرا سرگشته میدارد خیال زهد بی حاصل

مرا ناصح به عقل و دین فریبد هر زمان باز آ

ملامت گوی بی حاصل که درد ما نمیداند

هنوز آثار بود ما نبود از آب و گل پیدا

صبا از شمع مجلس پرس حال سوز پروانه

بسی خونها که از چشمت میان چشم و دل رفتی

یک امشب برفشان دامن کمال از مهر مهرویان