چو آفتاب نکند از رخ زمانه نقاب

خروش ناله مستان به گوش او نرسید

چو مطرب غم او چنگ زد به دامن من

از جیب پیرهن اندام نازنین بینش

اگرچه ریختن خون به حکم شرع خطاست

بیا به جان و سر خود که دردمندان را

مگر که در سر زلفین او وزید صبا

ترا به چشمه حیوان چرا کنم تشییه

کنون که جور فراق از تو بر کمال آمد