چشم تو از حد می برد با عاشقان بیداد را

مردم به دور روی تو در گریه اند از آه من

گفتی ز بنیاد افکنم آن را که بر من دل نهد

حاشا که از غم های تو من بنده باشم در گله

بوسی به شیرین کاری ار کردم تراش از تو چه شد

ذکر بلند قامتش می آیدم در گوش جان

منع کمال از عاشقی جان برادر کی توان