وزجانم روزگار نصیبم خمار بود

چون شد بهر زه آنچه ز عمر اختیار بود؟

خود هیچ بود آنچه مرا در شمار بود

وان مایه خود چو درنگری روزگار بود

من خود ندیدم آنکه بعهد استوار بود

آن عهد خوشدلی که مرا یاریار بود

وان آب و آن هوای خوشم سازگار بود

وان آرزو که بود مرا در کنار بود

وز روی دوست کار دلم چون نگار بود

آن چیز را که طبع منش خواستار بود

زانم غمی نبود چو با غمگسار بود