نام تو بر زبان من باشد

ای خوشا زندگی که من دارم

ندهم بوسه جز که بر لب خویش

عاشق زلف و فتنۀ رویت

آنکه گوش فلک کند سوراخ

و آنکه تا جاودان بخواهد ماند

گفتم: آن دل که از منش داری

گفت: جایی نمی رود دل تو

در سر آستینت ار نبود

خانگی دوش با دلم می گفت

که مرا وصل گفت: باز مگرد

غزلکهای این چنین موزمون