عشق تو گردست در زمانه برآرد

رخصت آهی بده که تا دل تنگم

یارگی عشق تو چو تاختن آرد

فتنه چو پروانه یافت از خطت ،اکنون

مردمک دیده هر دم از مژه جاروب

بوک دل گم شده ز خاک درتو

جان جهان در دهانة عدم افتد

نیز چو دندان تو خوشاب نباشد

روی ترا بی نقاب آینه بیند

حیف نباشد من از غم تو بدین حال