رخی چنان که ز خورشید و ماه نتوان کرد

چگونه بوسه توان زد برای رخ نازک

به پیش چهرۀ تو من ز غم دمی نزنم

بترک وصل تو و دل بگفتم و رفتم

به آب دیده در آغشته است قامت من

ببوسه یی که ندانم دهی تو یا ندهی

بدانک تا تو ز حالم مگر شوی آگاه

نه مرد عشق توام من که عشقبازی تو

حدیث وصل تو گویم، خیال تو گوید

چو من بمرد از اندیشۀ تو وصلت را

بجز ببدرقۀ جاه صدر فخرالدّین