نرگسا! چیستت که پنداری

نیست پیدا ز ناتوانی تو

در خمار شبانه یی زیرا

چشم برره نهاده چون نگری

از خیار آتش ارتواند جست

ز مردین شمع در زرین لگنی

با صبا از سرکرشمه و ناز

خاک پایی و از دماغ تهی

اشک خیزد زچشم و چشم تو باز

باد در سر گرفته یی، رسدت