ترک سر خویشتن بگویم

تا چند چو غنچه زی لب در؟

خورشید قفا خورد ز رویت

در سجده شوند سرو و سوسن

پیش رخ تو جمال دادند

ترسم که خجل شوی اگر من

خود می گویند چشم و رویم

وصف رخ و زلف تو بتعریض

داند همه کس که من چه گفتم