چه جفا بود کز آن ترک ختن نشنیدم

هر کسی را گوید کو را دهنی هست، و لیک

تا بدیدم که سمن رنگ رخش بر خود زد

راز زلف تو اگر چه ز صبا فاش شدست

راستی راسخن قدّ تو هر جا که برفت

دوش بگذشتم و دشنام همی داد مرا

گر چه لعلش ز سر ناخوشیی آن می گفت

عقل آن روز که من بر پی دل می رفتم