زهی به ذروة کیوان رسیده ایوانت

فروغ عالم علوی ز عکس دیوارت

بروز بارتو از تنگنای زحمت خلق

به چشم عقل دوا برو بیکدیگر پیوست

به طلوع و رغبت خود باز می کند خورشید

ز لطف خواجه اگر نیم رخصتی یابد

وزیر مشرق و مغرب پناه اهل هنر

در تو قبلۀ آمال گشت از همه روی

چو همّتت ز فلک بر گذشت در گاهت

ترا بصفّۀ ایوان چه افتخار بود

دهان حرص به دندان آرزو نشکست

از آستین تو دریا و ابر سربر زد

بزرگوارا بیتی سه چار هم بشنو

بده نوالۀ رسمی ز خوان تربیتم

به رشح قطره زدریا چرا شوم خرسند؟

نظر چرا نکند سوی حال من کرمت

ز چون تو خواجه بود استماحت چو منی

چنان که راعی فضل و مراعی کرمی