سرورا من بفّر دولت تو

دست اگر در زنم به فتراکت

سایه ات گر مرا دهد نیرو

همّتت گر کند مرا یاری

گر تو در سایة خودم گیری

چون که شادی و همّتت نوشم

شکر انعام تو از آن بیشست

نیک دانی که من نیم ز آنها

یا به اومید سیم و زر هرگز

یا ز بی برگی ار بخواهم مرد

ملک عالم اگر مرا باشد

این بود عادتم که تا بتوان

لیک اگر بینم از کسی کرمی

وان کزو بوی مردمی آید

کرمت را اشارتی کردم

گفتمش گر تو یار من باشی

چند نوعم ز تو تقاضاهاست

ذکر مرسوم اوّل آغازم

کرمت گفت:روتو فارغ باش