جهان صدرا لقای فرّخ تو

کسی را کآرزوی خدمت تست

اگر تو در خور همّت کنی جود

فلک را از تو باید خواست تمکین

خرد را گر تمنّای کمالست

سحرگاهان که بوی لطفت آید

کسی کو بحر خواند همّت تو

اگر چه نیست وقت زحمت من

مرا چون تربیت آغاز کردی

اگر کنه خلوص من ندانی

بزرگان را و ارباب کرم را

ز درگاه تو جز عجز و خلاقیت

ز تو چون دیگران را مال و جاهست

زهر لطفی که با من پار کردی

چو از من بازگیری شغل و مرسوم

اگر تفضیل معلومست وگر نیست