صوفی نهاد عادت اسبم تو کّلست

نه رسم ادّخار شناسد نه جمع لوت

بی زحمت غراره و انبار و توبره

زنبیل و دلو کهنه و جاروب و بوریا

هر کاه گل که از نم باران علی الفتوح

وقتی به ژاژ خایی شاگرد بنده بود

دشنام زشت می دهدم زان بهر دو گام

چون نیستش ز بی علفی قوّت نهوض

روز و شبش به وعدۀ تو دم همی دهم

اسبی که انده علفش خاطرم بسوخت

از عشق کاه بر رخ من بوس می دهد

تا می کند ز وعدۀ کاه و جو تو یاد