زهی بدیدۀ تعظیم از آسمان منظور

که باد عین کمال از جمال بخت تو دور

که آفتاب شد آنجا بسفلگی مشهور

برون کنگرۀ مجدتست قصر قصور

چو نارو آبی مرطوب گشته و محرور

حریم صدر رفیع تو خانۀ معمور

لعاب کلک تو حل کرده مشکلات امور

که مطبخیست درو آفتاب و مه مزدور

برو مگیری تو کان هست نقثة المصدور

نیاید ایچ در اطراف روزگار فتور

اگر نشد بجگر گوشۀ عدوت آزور

که پیش نور ضمیر تو کرد دعوی نور

اگر دهند زدیوان قهر تو منشور

چه حاصلست بجز دست بسته چون طنبور؟

سپهر برکشد از سفت او غلالۀ نور

زهی مساعی خوب تو در جهان مشکور

چه فایده که بود خطّْ دانشم موفور؟

چو غنچه کور دل آمد، چه سود لحن طیور

بعرض این سخنان چو لؤ لؤ منثور

ز شور بختی خادم چو غنچه شدمستور

ولیک حاصل ان بر عصیر شد مقصور

چو کان لعل کنم از تو خانۀ انگور

مکارم تو همانا که داردم معذور

زرای پیر تو بادا زمانه را دستور

برآستان بقایت سر سنین و شهور