ای جلال تو بیانها را زبان انداخته

عقل راادراک صنعت دیده هابردوخته

هرچه آنرا برنهاده دست حس و وهم وعقل

یک کرشمه کرده فضلت با بنی آدم وزان

با حجاب کبریا دلهای مشتاقان تو

باکمال بی نیازی جذبه های لطف تو

قدرتت در آفرینش بهر فهم ناقصان

چیست دنیای دنی؟ مشتی از این خاشاک و خس

در مصاف کنه ادراک تو حکم انداز عقل

گرچه بسیاراست نامت،بی نشانی،زان خرد

آه سرد عاشقانت هرسحر چون صبحدم

بر در امرت فلکها حلقه کرده بنده وار

در دبیرستان علم لایزالت عقل پیر

درضیافت خانۀ فیض نوالت منع نیست

سالکان راه تو توشه ز ناکامی کنند

جان بتو چون آورم ای درره سودای تو

دردمندان غمت رادربیابان بلا

ازپی آرایش جان دست ارباب القلوب

هرکه گویا گشته دروصف تودست عزتت

صورت آدم بلطف وصنع خود بنگاشته

برجمال سودمندی،دفع هرنا اهل را

دست لطفت برگرفت ازخاک آدم را که بود

آرزوی قرب توهرساعت ازروی طمع

هرکجاکرده ز ذکرت خاکپایان حلقه یی

در دو عالم جای اودرکنج خذلان آمده