ای گفته جان جانها،روزی هزاربارت

بربوی آنکه یابد،تشریف دست بوست

آفاق ملک روشن،ازرای دل فروزت

دربوستان شاهی،آن غنچۀ لطیفی

هرجا که برگذشتی،تاسالیان برآید

ایخسروی که گردون،برخودفریضه داند

تعجیل چرخ گردان،ازعزم تیزتازت

حالی میان به بندد،چون نیزه دررکابت

سبزست فرق دولت،ازتیغ لعل فامت

پشت وپناه ملکی،زیرا که هست دایم

مبداء دولتست این،خودباش تاکه پیچد

دست دبیرگردون،تا انقراض عالم

برخاست بادنصرت،ازآتش سنانت

معماردین ودولت،عدل ستم نوردت

هم طبع مانده حیران،ازعقل کارسازت

همچون نیام تیغت،دارداجل زهیبت

ناچیزگشته گردون،باهمّت بلندت

دیدم فکنده خودرا،درصف بندگانت

اوراق چرخ جزوی،ازدفترکمالت

بنواختی رهی را،ازگونه گونه تشریف

شکرایادی تو،درشعرراس ناید

توبرخورازجوانی،تاخون خوردهرآنکو

دردامن ثنایت،زدبنده دست خدمت

درسایۀ کرم گیر،این شخص مدح خوانرا

پیش ازاساس گیتی،بودست خاندانت

تاهست چارارکان،یکدم زدن مبادا

طبع:ازنشاط عشرت،دست:ازشراب گلگون

هرجاروی وآیی،همراه توسعادت