تحریم احساس

که تو تا آخر دنیا بمانی

که تولبخند زیبایت بماند

همیشه روی لبهات جاودانی

جوادجهانی فرح آبادی

من برای لقمه ای نان جستجو ها میکنم

دیگری با نان هزاران خوردنی ها میخورد

من برای نان شب محتاج این و آن شوم

یک نفر همراه نان صد چیز زیبا میخورد

من برای مبلغی اینجا و آنجا می دوم

انطرفتر یک نفر میلیارد یکجا میخورد

من تمام آرزویم خانه ای مال خودم

دیگری صد ها اجاره خانه از ما میخورد

آنشب نشستم روبروگفتم غمی داری بگو/

من منتظرتابشنوم اوساکت وبی گفتگو/

قدری تأمل کردم وتکراریک پرسش فقط/

اما دریغ ازپاسخی یاجنبشی ازسوی او/

حس غریبی دررگ ودرتاروپودم ریشه کرد/

حسی شبیه گم شدن درجاده بی سمت وسو/

آنشب برایم ساعتی اندازه یکسال بود/

یک لحظه لب واکردنش می شدبرایم آرزو/

خواهش تغییر دنیا بارها

ماچه کردیم حیف از این تکرارها

عمر طی کردیم در چنگال غم

زندگی بگذشت با انگارها

دائما ورد زبان ای کاش ها

آه از این اصرارها ، پندارها

(طفل معصومیت ما خفته است

در  پناه  دامن  دیوار ها  )