پرتو خوبی تو محبوبان

جذبه عشق تو کراست که نیست

پایکوبان ز دست عشق تواند

کامش از کوی عقل بیرون زد

دل و جانش به رنج و غصه سپرد

قوت فرهاد و قوت پرویز

که در اطوار مختلف بنمود

صبرش از دل ربود و هوش ز سر

رویش از هر دو کون در خود کرد

هدف ناوک قضای توام

بی سر و پا دوانیم هر سوی

گه شوی قبله مناجاتم

گه به شهدم کشی و گه به شرنگ

جامی از باده های خاص دهی

که نیابم ز خود خبر که منم

که عجب سفله طبع و هیچکسم

به صف عاشقان پناهم ده

حرز جانم دعای ایشان کن

وقت من خوش ز قصه خوش شان