98
نیلوفر
ای کدامین شب !
یک نفس بگشای
جنگل ِ انبوه ِ مژگان ِ سیاهت را
تا بلغزد بر بلور ِ برکه ی چشم ِ کبود ِ تو
پیکر ِ مهتابگون ِ دختری کز دور
با نگاه ِ خویش می جوید
بوسه ی شیرین ِ روزی آفتابی را
از نوازش های گرم ِ دست های من
دختری نیلوفرین ، شبرنگ ، مهتابی
می تپد بی تاب در خواب ِ هوسناک ِ امید ِ خویش
پای تا سر یک هوس : آغوش
و تنش لغزان و خواهش بار می جوید
چون مِهِ پیچان به روی دره های خواب آلود ِ سپیده دم
بسترم را
تا بلغزد از طلب سرشار
همچو موج ِ بوسه ی مهتاب
روی گندمزار
تا بنوشد در نوازش های گرم ِ دست های من
شبنم ِ یک عشق ِ وحشی را
ای کدامین شب !
یک نفس بگشای مژگان ِ سیاهت را