143
دختر خورشید
در نهفت ِ پرده ی شب
دختر ِ خورشید
نرم می بافد
دامن ِ رقاصه ی صبح ِ طلایی را
وز نهانگاه ِ سیاه ِ خویش
می سراید مرغ ِ مرگ اندیش :
- " چهره پرداز ِ سحر مرده ست !
چشمه ی خورشید افسرده ست ! "
می دواند در رگ ِ شب
خون ِ سرد ِ این فریب ِ شوم
وز نهفت ِ پرده ی شب
دختر ِ خورشید
همچنان آهسته می بافد
دامن ِ رقاصه ی صبح ِ طلایی را