95
ای فردا
می خوانم و می ستایمت پرشور
ای پرده ی دل فریب ِ رؤیا رنگ
می بوسمت ای سپیده ی گلگون
ای فردا ای امید ِ بی نیرنگ
دیری ست که من پی ِ تو می پویم
هر سو که نگاه می کنم ، آوخ !
غرق است در اشک و خون نگاه ِ من
هر گام که پیش می روم برپاست
سر نیزه ی خون فشان به راه ِ من
وین راه ِ یگانه ، راه ِ بی برگشت
ره می سپریک همره ِ امید
آگاه ز رنج و آشنا با درد
یک مرد اگر به خاک می افتد
بر می خیزد به جای او صد مرد
این است که کاروان نمی ماند
آری ز درون ِ این شب ِ تاریک
ای فردا من سوی تو می رانم
رنج است و درنگ نیست می تازم
مرگ است و شکست نیست می دانم
آبستن ِ فتح ِ ماست این پیکار
می دانمت ای سپیده ی نزدیک
ای چشمه ی تابناک ِ جان افروز
کز این شب ِ شوم بخت ِ بدفرجام
برمی آیی شکفته و پیروز
وز آمدن ِ تو زندگی خندان
می آیی و بر لب ِ تو صد لبخند
می آیی و در دل ِ تو صد امید
می آیی و از فروغ ِ شادی ها
تابنده به دامن ِ تو صد خورشید
وز بهر ِ تو بازگشته صد آغوش
در سینه ی گرم توست ای فردا
درمان ِ امید های غم فرسود
در دامن ِ پاک ِ توست ای فردا
پایان ِ شکنجه های خون آلود
ای فردا ای امید ِ بی نیرنگ