عقل است و جنون است و نه عقل و نه جنون است

از مستی این باده که هروز فزون است

کاین موج سر آسیمه بلند است و نگون است

این طرفه چه آهوست کزو شیر زبون است؟

پنهان نتوان داشت که اینجا همه خون است

پیداست که بیت الغزل چشم تو چون است

حالی که ز دستم سر این رشته برون است

او خود همه جان است که در جامه درون است

آن بخت که می خواستی از وقت، کنون است

رخساره بر افروز که او آینه گون است