شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت

شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست

نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست

زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر

امید عافیتم بود روزگار نخواست

زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من

چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا

چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت

دل گرفته ی من همچو ابر بارانی