مگو افسانه مجنون، چو من در انجمن باشم

کسی افسانه درد مرا جز من نمی داند

رو، ای زاهد، که من کاری ندارم غیر می خوردن

جدا، زان سرو قد، گر جانب بستان روم روزی

چسان رازی کنم پنهان؟ که از صد پرده ظاهر شد

مرا جان کوه اندوهست و من جان می کنم، آری

هلالی، چون نمی پرسد مرا یاری و غم خواری