زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا

هم سینه شد پر آتش و هم دیده شد پر آب

شوخی که بود مردن من کام او کجاست؟

خاک درت ز قتل من آغشته شد بخون

چشمت، که صبر و هوش هلالی بغمزه برد