هرگز آن شوخ بما غیر نگاهی نکند

می روم بر سر راهش بامید نظری

این همه ناله، که من می کنم از درد فراق

حاصل عشق همین بس که: اسیر غم او

زاهدا، گر هوس باده و شاهد گنهست

سوی هر کس که بدین شکل و شمایل گذری

چون هلالی شرفی یافتم از بندگیت