نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند

آه! از آن چشم، که چون سوی من افگند نگاه

گر دهم جان بوفایش نپسندد هرگز

گر نگیرد ز سر لطف و کرم دست مرا

منم از چشم تو قانع بنگاهی گاهی

صد رهم بینی و نادیده کنی، آه ز تو!

مهر رخسار تو، چون ذره، پریشانم ساخت

شب هجر تو، هلالی، ز خراش دل خویش