گر مرا دست دهد بوسه زنم پایش را

دیده پاک من اولیست تماشایش را

این چه نازست؟ بنازم قد و بالایش را

تا در آغوش کشم قامت رعنایش را

هر دم از خون دل آغشته مکن جایش را

که بهم بر نزند حسن تو سودایش را

کاش، گویی، که: بر آرند تمنایش را