غم ازدرون مرا متلاشی کرد

کاهیده قطره قطره تنم در زلال اشک

من پیشرفت کاهش جان را درون دل

احساس می کنم

احساس می کنم که تو بخشیده ای به من

این پرشکوه جوشش پر شوکت غرر

در من نه انتظار و نه امیدی

امید بازگشت تو ؟

بی حاصل

من از تو بی نیازتر از مردگان گور

دیگر به من مبخش

احساس دوست داشتن جاودانه را

با سکر بی خیالی

اعصاب خویش را

تخدیر می کنم

من قامت بلند تو را در قصیده ای

با نقش قلب سنگ تصویر می کنم