75
شمارهٔ ۹۸۷
آخر ای ظالم خدا را یاد کن
بنده را بندِ غم آزاد کن
یا به مکتوبی روانم تازه دار
یا به پیغامی دلم را شاد کن
گر چه با دست این سخن در گوشِ تو
از دو زلفت حلقه ای برباد کن
آخرم روزی به شیرینی بپرس
وآنگهم واله تر از فرهاد کن
با تو یاری گفته بود از راهِ عجز
چاره ی این کُشته ی بی داد کن
گفته[ای] من از کجا او از کجا
هر که را دردی ست گو فریاد کن
یا طمع بگسل نزاری از وصال
یا دلی از آهن و فولاد کن