همه جای و جهت و بام و درِ کلبه ی من

این چه حال است و محال این چه حدیث است و سخن

آفتابی که ضیا بخشِ زمین است و زمن

همه این بود و نه غیری همه جان و بود و نه تن

نتوان داشت دو ضد با هم در یک مسکن

وان نفس هرگزم از سینه نیامد به دهن

باز ناگفته و دم نازده در سرّ و علن

من چو واماندگان نیستم اندز یک فن

اوست بر جامه و جان حاکم و بر شخص و بدن

خواه گو توبه ی من بشکن و خواهی مشکن

هرچه آید همه محمود بود جمله حسن

پرده ی مصلحت از رویِ طبق بر مفکن

توی نه ای مردِ مقامات چنین، لاف نزن