47
شمارهٔ ۹۵۵
مرا طاقت نمی باشد جدایی کردن از جانان
به مزدِ جانِ خود بر من ببخشید ای مسلمانان
رفیقان دردمندان را چه غیرت بیش ازین باشد
که خود را می کشیم این جا و آن جا بی خبر جانان
که را بودی جوان مردی که پیغامی بیاوردی
چه می گویم سبک روحی محال است از گران جانان
در آن سنگین دلان باری دریغا گر وفا بودی
حسابی بر نمی شاید گرفت از سست پیمانان
ملامت می کنند آن را که با صورت نظر دارد
ولیک از عالمِ معنی ندارند آگهی آنان
نزاری هم نخواهد کرد تا جانش بود در تن
خلافِ رأی اهلِ دل به معبودِ خردمندان
مگر کوری، گدایی، کودنی، گولی بود ورنه
تحاشی کنند از می بزرگان و خداوندان
بزرگی چیست این جا خورده یی دارم به گستاخی
بزرگی آن که خوش دارند یک دم خاطرِ رندان
هوا پُر نَم، زمین خرّم، قدح گردان نزاری ها
مهِ شعبان و برغندان مهِ شعبان و برغندان