ما نیز قیامت که بگفتند بدیدیم

زان می که حلال است چنان مست ببودیم

مستان الستیم ولی نفی گمان را

آب خضر اینجاست که ماییم ولی چشم

اول به دم اهل علو غره نبودیم

دیگر به ورع جامه ی طامات ندوزیم

تو خود منه ای خواجه که ما هم چو گروهه

آن بار کژی بود که بی فایده عمری

دیوانه ببودیم نزاری و محال است

گر فایده ی دیگرت از عشق نباشد