فرو شده است به گل باز تا کمر پایم

از این وحل به حیل نیست روی استخلاص

خوش است عالم آشفتگی دریغ که نیست

به هر کجا که قدم می نهم مگر گویی

ز بس که خون دل و دیده ریختم بر خاک

بر آستانه ملازم شود چو از در تو

گرم به شادی رویت وصال دست دهد

مرا فقیر مدان کز نثار چشم من است

اگر چه نیست برآورده ی قضا دستم

مگو نزاری عاشق چه مرد عشق من است