من کی ام تا گویمت آنِ توام

این نمی دانم ولی می دان آنک

نفس را در اهتمام من بدار

تیرباران فراغت بس نبود

گر شوم مستغرق اندر ذات تو

نه غلط این جا که گوید که شنود

نیست با ستر و ظهورم هیچ کار

مو کشان در حلقه ی مستان کشید

گر به آزادی قبولم می کنی

هر کجا چوگان حکمت می برد

هر چه می دانند دانایان مرا

بیش از این نتوان گفت باز