ز رویِ بازی منگر که عشق می بازم

به هرزه بر گذرِ سیل خانه می سازم

چو شه به تخت و چو لشکر به خانه می نازم

به رویِ او شود از هر که در جهان بازم

چو خانه خانه ی چنگش به لطف بنوازم

چو ماه از پیِ خورشید خانه پردازم

برون نمی رود از کنجِ خانه آوازم

به بازی ای که کنم خانه ها بر اندازم

غریب نیست که فرزندِ خانهی رازم