دوش بس خوش روزگاری داشتم

تا برآمد الصلات از پشتِ بام

بر جمالش از لبِ می گونِ او

خوش بود تنگِ شکر در بر شگرف

بوسه ها کردم غنیمت بی شمار

بوده ام بر خرمنِ گل خفته لیک

چون گرفتم در کنارش از میان

هم شبی خوش روز کردم عاقبت

با نزاری گفت فردا بازگوی